Het boek interesseert in vele manieren. Ik vond de eerste
hoofdstukken spannend met veel actie terwijl de hoofdstukken die daarachter
volgen vooral gaan over de band tussen Nick en Emily, het meisje waarop Nick
verliefd is. Het sprak mij aan hoe Nick en Emily interesse toonden in elkaar
want hoe verder ik las, hoe romantischer de interesse werd tussen de twee.
Naast de liefde die begon open te bloeien en de blije momenten waren er ook
triestige momenten die niet zo fijn waren voor me om te lezen. Adrian, een
vriend van Nick en Emily, heeft via Erebos met zijn ''pa'' gechat. De maker van
het spel, Adrians vader, pleegde zelfmoord voordat het spel uitkwam en heeft
mogelijke antwoorden geïnstalleerd voor Adrian wanneer die ooit op Erebos zou
spelen aangezien zijn pa hem heeft verboden om Erebos te spelen. Dus toen Nick
en Emily het spel toonden aan hem , braken de tranen uit bij Adrian toen zijn
''pa'' alle mogelijke antwoorden gaf op de vragen waarmee Adrian worstelde. De
mooie details om iets of iemand te beschrijven waren ook uitstekend. Hiermee
bedoel ik dat er veel pagina's waren geschreven om gewoon
een exacte route naar een bestemming of om de omgeving te beschrijven. Eerder schreef ik al dat het misschien moeilijk was om soms de uitgebreide informatie te begrijpen, maar wanneer je die snapt, is dat geen probleem meer. Ik ontdekte ook een spanningstechniek namelijk retardering. Terwijl ik het einde naderde waarbij de ceo van een bedrijf onder schot werd gehouden door enkele gamers die hun opdrachten wouden vervullen. ( Het spel wou dat de gamers ervoor zorgden dat de ceo uit het gebouw sprong ). Het duurde heel lang voordat er iets dramatisch gebeurde. De auteur liet deze scène heel lang duren door het feit dat de ceo lang tegenwerkte en dat er minder belangrijke momenten werden vermeld. Een voorbeeld hiervan is dat er een vastgebonden vrouw, die gegijzeld was, voortdurend aan het huilen was en dat de auteur letterlijk voor andere gijzelaars een bang, boos of welk gevoel dan ook beschreef waardoor de aandacht voor de geforceerde zelfmoord ging stilaan verdween.Terwijl de ceo bijna gaat springen of toch op het punt staat om ervan geknald te worden, begon Nick opeens te denken aan de identiteiten van de gamers die onder hun maskers verschuild waren en wat hun motieven waren om dit doen. Deze techniek vind ik niet slecht noch goed. Het was best vervelend dat het spannende moment werd uitgesteld, maar het was ook goed want moest dit gewoon in 5 zinnen gebeurd zijn dan was de spanning totaal verpest.
een exacte route naar een bestemming of om de omgeving te beschrijven. Eerder schreef ik al dat het misschien moeilijk was om soms de uitgebreide informatie te begrijpen, maar wanneer je die snapt, is dat geen probleem meer. Ik ontdekte ook een spanningstechniek namelijk retardering. Terwijl ik het einde naderde waarbij de ceo van een bedrijf onder schot werd gehouden door enkele gamers die hun opdrachten wouden vervullen. ( Het spel wou dat de gamers ervoor zorgden dat de ceo uit het gebouw sprong ). Het duurde heel lang voordat er iets dramatisch gebeurde. De auteur liet deze scène heel lang duren door het feit dat de ceo lang tegenwerkte en dat er minder belangrijke momenten werden vermeld. Een voorbeeld hiervan is dat er een vastgebonden vrouw, die gegijzeld was, voortdurend aan het huilen was en dat de auteur letterlijk voor andere gijzelaars een bang, boos of welk gevoel dan ook beschreef waardoor de aandacht voor de geforceerde zelfmoord ging stilaan verdween.Terwijl de ceo bijna gaat springen of toch op het punt staat om ervan geknald te worden, begon Nick opeens te denken aan de identiteiten van de gamers die onder hun maskers verschuild waren en wat hun motieven waren om dit doen. Deze techniek vind ik niet slecht noch goed. Het was best vervelend dat het spannende moment werd uitgesteld, maar het was ook goed want moest dit gewoon in 5 zinnen gebeurd zijn dan was de spanning totaal verpest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten